imperitia

impĕrītĭa ( inp- ), ae, f. [imperitus], inexperience, ignorance, awkwardness (mostly post-Aug.;

not in Cic. or Cæs.): Jugurtha, cognita vanitate atque imperitia legati, subdolus ejus augere amentiam,

Sall. J. 38, 1; cf. id. ib. 85, 45:

plurimum Marius imperitia hostium confirmatus,

id. ib. 99, 1; cf.:

pugnam imperitia poscere,

Tac. A. 13, 36:

juvenum,

id. ib. 13, 42:

imperitia et rusticitas afferunt interim frigus,

Quint. 6, 1, 37:

contra Circium serere, imperitia existimatur,

Plin. 17, 2, 2, § 21:

rerum atque verborum imperitia, Gell. N. A. praef. § 12: nimia,

Gai. Inst. 2, 109.—In plur.:

grammatico insolentiarum et imperitiarum pleno,

id. 7, 17 in lemm.